Vandaag is het precies een jaar geleden dat mijn leven op z’n kop werd gezet. Een enorme aardverschuiving werd vorig jaar op die achtste mei in gang gezet. Ik werd erdoor overvallen, maar al snel drong het tot me door dat mijn leven nooit meer zoals vroeger zou worden. Ik voelde me machteloos en verslagen. Het leven had geen zin meer voor m’n gevoel. Wat had ik allemaal aangericht?
Vanuit de omgeving hoefde ik weinig steun en medelijden te verwachten. Ik was maar raar en vervelend; ik had alle ellende aan mezelf te wijten. Ik kon de veranderingen niet accepteren. Ik had nooit kunnen voorzien dat dit zou kunnen gebeuren. En nu stond ik er helemaal alleen voor. Het enige wat ik nog had was een enorm schuldgevoel. Wat had ik allemaal aangericht?
Ondertussen werd mijn bewegingsvrijheid steeds verder ingeperkt. Ik mocht niks, maar moest van alles. Ik voelde me als een hond behandeld. Mijn leven was in een hel veranderd. Ik ben nog altijd niet waar ik had willen staan. Ter nagedachtenis van deze trieste dag steek ik vandaag een kaarsje aan en troost ik me met dit warme licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Heeft u vragen en/of toevoegingen, laat dan hier een reactie achter: