Een dagje Soest

Het zal u niet ontgaan zijn dat afgelopen zondag de finale van het Europees Kampioenschap voetbal op het programma stond. Het voetbalevenement was een goede reden voor Pascal L. om een heel blik (schaak)vrienden uit te nodigen in zijn flatje. Om de een of andere reden had ik de uitnodiging op Facebook niet gezien, in tegenstelling tot Ewood. Op het moment dat de witte op weg was om ons op te halen, kreeg ik te horen dat ik me klaar moest maken.

Voorgerecht

De witte was er al snel en moest op mij wachten. We namen een zak chips en een populair bordspel (geen schaakspel) mee. Bij het tankstation haalde onze chauffeur nog een zak M&M's. De lekkernijen werden al spoedig soldaat gemaakt in het huis van de regerend clubkampioen van Baarn èn HSG. Sissel, die het Baarnse clubkampioenschap op het laatste moment uit handen gaf, was ook van de partij, net als Quake-fanaat Pinda. Die waagde zich als eerste aan een potje Quake without rockets op de schaaktafel. Nadat de eerste partij in remise was geëindigd, was Ewood blij dat het beslissende schot van een railgun uitbleef in de tweede partij.

Inmiddels was het gezellig druk geworden met Kasper W, Yme B en Bart. Pascal stelde voor om te gaan voetballen. Hij liet het huis achter aan de witte en Bart, die iets geestdodends als de Tour de France gingen kijken. Ondertussen namen wij al een voorschot op de wedstrijd Spanje-Italië op een hondenuitlaatgebied met twee doeltjes en een wadi. Aangezien we met z'n zevenen waren, was het niet gemakkelijk om gelijkwaardige teams te maken. Uiteindelijk kwam ik bij Ewood, Pinda en Sissel in het team en speelden we dus tegen Pascal, Kasper en Yme. Ik had er wel vertrouwen in, maar na de vroege 1-0 lukte helemaal niets meer. We hadden te veel afspeelmogelijkheden, Sissel had de grootste moeite om een bal aan te nemen en Ewood schoot meestal als een Seedorf hard langs of over het doel. Ondertussen blonken we wel uit in het op een originele manier weggeven van doelpunten, bijvoorbeeld door via het doel uit te trappen. Pascals team wachtte rustig af en benutte de in de schoot geworpen buitenkansjes met alle plezier.

De omslag kwam toen de jarige Peter van de V. het speelveld betrad. Er werden nieuwe teams gemaakt, omdat we met vier tegen drie al de onderliggende partij waren. Kiest Sissel vervolgens precies dezelfde kansloze stakkers waarmee we eerder al dik klop hadden gekregen. Toch ging het met vier tegen vier beter. Pascals team had ineens een extra afspeelmogelijkheid en plotseling werden er meer foute passes gegeven. Toch leek zijn team ook nu weer op een overwinning af te stevenen, maar toen twee jochies aan onze kant meevochten, was de achterstand binnen de kortste keren gerepareerd. Vanwege lichte regenval werd de wedstrijd gestaakt. Het was inmiddels ook wel etenstijd geworden.

Hoofdgerecht

Het werd dus tijd om een Italiaan een paar pizza's te laten bezorgen. Dat ging moeilijker dan verwacht. De ene na de andere pizzeria gaf geen gehoor. Vanwege het bijzondere feit dat Italië in de finale zat, hadden ze kennelijk een snipperdag opgenomen. Tja, met zo'n mentaliteit... Gelukkig was het bij de derde zaak wel raak en nadat de menukaart ontcijferd was, kon eindelijk met succes een bestelling gedaan worden. Een Italiaan kwam de pizzadozen brengen (en een zak patat voor Ewood), waarna Pascal een praatje ging maken over de naderende wedstrijd. Vreemd genoeg durfde hij niet voor zijn Spaanse voorkeur uit te komen. Ondertussen hield ik mijn Italië-T-shirt maar angstvallig verborgen onder m'n trui.

Nee, eigenlijk stond het al vast dat Italië de wedstrijd zou verliezen, want de voortekenen waren niet best: de pizza's waren veel te groot voor de dozen waar ze in zaten. Of de dozen waren te klein, maar aangezien bijna niemand z'n pizza op kreeg, ga ik uit van het eerste. Zelf moest ik een deel van de pizza van het deksel schrapen, wat ook een beetje jammer was. Het enige goede voorteken voor het land van de pastasauzen was dat de pizza lekker smaakte en daar gaat het ook een beetje om.

Nagerecht

Toen de pizza's (gedeeltelijk) waren verorberd, deelde Pascal een doos met ijsjes uit. Toen de doos eindelijk mijn hoek van de kamer had bereikt, zat er nog precies één ijsje in. Sissel hoefde niet, waarna ik het ijsje maar in m'n bek stak. En toen kwam de witte van het toilet... Pascal verontschuldigde zich voor de slordigheidsfout en beweerde dat hij op de dag van aankoop een paar ijsjes achterovergedrukt had, waardoor er nu een tekort was.

Om de tijd te doden, schaakte ik nog tegen Sissel en gingen we Kolonisten van Catan spelen. Bij ons liep het spel wat uit qua tijd, maar we hoefden niks te missen van de kostbare EK-finale, die toen net was begonnen. De wedstrijd werd vertoond op een scherm van lamellen. De pastasauzen waren vooral goed in het meeblèren van hun volkslied (iets wat de Spanjaarden niet konden, wie schrijft er eens een Spaanstalig volkslied, iets met "de koning van Nederland heb ik altijd geëerd", maar dan in het Spaans), maar de wedstrijd was eigenlijk niet meer dan een mislukt nagerecht.

Kortom: uiteindelijk had ik een geweldige dag gehad, maar niet dankzij het evenement waar de bijeenkomst allemaal om begonnen was. Het gaat dus om de evenementen eromheen en de gezelligheid die die evenementen geven. Wie weet gaan we de volgende keer een schimmig spel als Weerwolven doen en dan zou ik ook graag van de partij zijn.