Kampioenen!

Ieder jaar kwam het NK Bedrijvenschaak weer ter sprake op de universiteit. Mijn promotor mijmerde er vaak over. Er waren genoeg goede schakers te vinden in het grijze betonblok op de zuidas, maar helaas kwam puntje nooit bij paaltje. Hoe gek keek ik dan ook op toen ik door schakers.info werd benaderd. Veel mensen weten het niet, maar sinds ongeveer een halfjaar heb ik een eigen rubriek op de tegenwoordig door Robert Klomp beheerde site. En dus maakte ik op de dag van het Leids ontzet Den Haag onveilig.

Helemaal eerlijk was het natuurlijk niet: tussen de politiemensen, computertechneuten en bankmedewerkers was het een beetje flauw om als schaakwebsite mee te doen. Maar schaaksite had vorig jaar precies hetzelfde geflikt, dus waarom ook niet? De concurrent van schakers.info was echter niet aanwezig en het had niet veel gescheeld of de uiteindelijke kampioen was ook niet gekomen. Een paar weken geleden bleek er ineens sprake van een personeelstekort: de benodigde vierde speler werd maar niet gevonden! Uiteindelijk loste het probleem ogenschijnlijk zichzelf op. Op papier was schakers.info favoriet met John van der Wiel (grootmeester en veelvoudig NK-deelnemer, waarvan zijn optreden in 2007 met 11 remises misschien wel het opzienbarendst was), de webmaster, boekenverkoopster Erika Sziva en ikzelf natuurlijk, maar de onderlinge verschillen tussen de sterkste teams waren marginaal.

De treinrit naar Den Haag duurde lang, maar de Haagse Hogeschool, die naast het station ligt, was zo gevonden. Wel liep ik aanvankelijk, samen met een groep schakers, de verkeerde kant op. Een NS-medewerker moest ons de juiste richting wijzen. Onder de groep schakers zat ook John van der Wiel. Ik maakte me geen illusies dat hij mij zou herkennen, dus maakten we in de ruime speelzaal kennis. Het toernooi zag er officieel uit en dat had ik eigenlijk niet verwacht van zo'n rapidtoernooitje. Meteen speelde m'n plankenkoorts me parten. Ik voelde er weinig voor om als een gieter af te gaan. En wat moest Van der Wiel straks wel niet denken van al die verknalde openingssystemen?

Gelukkig kwam het niet zover, al was ik in de eerste ronde in ieder geval erg roestig. Of rustig, zoals ze op schaaksite zouden schrijven. Het team van ABN Amro was in ieder geval een prooi voor schakers.info, het werd 3½-½. Meer wens ik niet over de wedstrijd te zeggen. In de tweede ronde was ik nauwelijks beter op stoom en dus besloot ik voor de derde ronde maar een wijziging door te voeren: ik zette m'n oude bril weer op. Inderdaad had ik weer wat rustiger zicht en meteen liep het een stuk beter. Nog steeds wel met moeite, maar zonder al te veel gekkigheid wist ik de meeste partijen te winnen.

De rest van het team was eveneens behoorlijk op schot en dus gingen we de laatste ronde als gedeeld koploper in. We speelden tegen de postbezorgers van PostNL, met teamgenoot Thomas Willemze aan het kopbord. Zelf speelde ik tegen de bloedfanatieke Rene Tonnon. Waar John van der Wiel uiteindelijk van zijn 100%-score werd afgeholpen doordat hij een eindspel met dame en toren tegen twee torens, twee lichte stukken en een kluit pionnen slechts remise wist te houden, won ik in een slecht eindspel vrij plotseling door een penning, waarmee ik het beslissende punt scoorde. Mijn tegenstander zat er enorm doorheen en in de prijsuitreiking werd er aan mijn partij gerefereerd, maar daar moet wel bij aangetekend worden dat ik eerder in de partij duidelijk beter stond (om over de stand op de klok maar te zwijgen). We benutten misschien maar een paar procent van de mogelijkheden die een stelling ons biedt in een snelschaakpartij en dus slingert het stellingsoordeel vaak hevig heen en weer. En dat is natuurlijk ook de charme ervan.

In ieder geval wonnen we het toernooi ongedeeld met 13 matchpunten uit 7 wedstrijden, één meer dan SVB en twee meer dan Belastingdienst 1 (waarbij Foppe Gele de prijsuitreiking maar liet schieten; misschien had hij wel een feest in zijn achtertuin), het verrassend goed presterende team van Defensie en IBM, die wel tegen ons hadden gespeeld en zonder medailles naar huis gingen.

Met een medaille om m'n nek stapte ik trots de trein in, waar ik toevallig in een stiltecoupé ging zitten waar twee vrouwen geanimeerd met elkaar zaten te converseren, en genoot ik na van de geleverde prestatie.