Vuur maken met maar twee lucifers

De samenleving verindividualiseert. Als forens weet ik er alles van. Doorgaans heerst er in de treincoupé een ongemakkelijke stilte. Niemand die iets durft te zeggen. Niemand die iets wil zeggen. Iedereen zit namelijk in zijn eigen wereldje. Had men vroeger de walkman, nu heeft men de zogenaamde smart phone om zich van de buitenwereld af te sluiten. Door middel van stompzinnige spelletjes of oppervlakkig “sociaal” contact via internet probeert men de tijd te doden, om zodoende contact met de medereizigers te vermijden. In de huidige maatschappij rent iedereen constant van hot naar her in de hoop ooit een of ander doel te verwezenlijken (grote rijkdom, veel status, …), maar van de weg ernaartoe wordt niet genoten. En was de reis niet belangrijker dan de bestemming? Het kan allemaal zoveel leuker zijn! Geniet van dat uur dat je dagelijks in de trein zit. Dus dames, trek je stoute schoenen aan en spreek die verlegen jongen in de trein een keer aan. Je zult je afvragen waarom je het nooit eerder hebt gedaan.

Door het reizen hebben we tegenwoordig de mogelijkheid om heel veel mensen te ontmoeten. Hierdoor is het aantal potentiële partners enorm toegenomen en dat maakt ons kieskeurig. Doordat mensen daarnaast ook steeds meer waarde hechten aan vrijheid, wordt het vaak alles of niets: of een droompartner of alleen blijven. Het aantal alleenstaanden neemt sterk toe en het kindertal ligt in de westerse wereld al decennialang op een onhoudbaar laag niveau.

Naar de oorzaak voor dit (vanuit een evolutionair oogpunt) vreemde gedrag is het gissen geblazen. Het krijgen/nemen van kinderen is, juist in deze tijden van rijkdom, een financiële afweging geworden. De NewScientist van afgelopen januari kwam in het artikel “Meer geld, minder kinderen” met een steekhoudende verklaring. In feite komt het erop neer dat de natuurlijke selectie niet snel genoeg gaat om de vele veranderingen in de maatschappij bij te houden. Het nastreven van status en macht gaat boven alles, zelfs boven voortplanten.

Daar zijn we nu dus lekker mee. Geen wonder dat datingsites als paddenstoelen uit de grond schieten. Zelf vind ik een datingsite nog altijd een brug te ver. Het bevalt mij allerminst om ineens met een wildvreemde af te spreken. Nog altijd hoop ik die prinses in het echt tegen te komen, maar ik besef dat mijn mogelijkheden beperkt zijn nu ik in een buurt woon met daarin vooral gezinnen met jonge kinderen en kerels die zich als pubers gedragen.

Op dit moment van mijn leven zou ik graag een deel van mijn toch wel overvloedige vrije tijd willen inruilen voor nieuwe contacten. Helaas zijn de door mij gekozen methodes hiervoor niet bepaald effectief gebleken. Gelukkig zijn er meer mogelijkheden om mensen eventueel te ontmoeten. Het nieuwste wapen in mijn arsenaal was Tinder. Als laatste mens op aarde kwam ik op de hoogte van het bestaan van de app, na het lezen van een column van Hadjar Benmiloud (Lennart kent haar wel). Ik wilde de primitieve dating-app, waarvan de naam iets schijnt te betekenen als licht ontvlambare stof, wel een keer proberen. Tinder leek me laagdrempeliger dan een datingsite en dat beviel me wel, dus trok ik de stoute schoenen aan. Het downloaden ging voorspoedig en ik kon vanuit mijn luie stoel beginnen met mensen beoordelen!

In het begin was ik nog vrij kieskeurig. Griezels met tattoos of piercings liet ik links liggen. Ik knapte ook af op profielen die vol met spelfouten of vileine opmerkingen jegens mannen stonden (ik snap echt wel dat sommige mannen strontvervelend kunnen zijn, maar echt een goede indruk maken zulke teksten natuurlijk niet), maar gemeenschappelijke interesses (vooral Pietitie) leverden bonuspunten op. In ieder geval stond ik versteld van wat voor leuke dames (ja ik weet het, het is maar een erg oppervlakkige eerste indruk) er nog beschikbaar waren en dat moedigde me aan om maar door te blijven gaan. Uren gingen voorbij en inmiddels had ik toch een heel legertje dames de goede kant op geveegd. Maar het bleef stil.

Een veelvoorkomend beeld bij Tinder. Afbeelding: smartphones.wonderhowto.com

De dagen erna had ik nog geen match, dus besloot ik maar wat grover geschut in te zetten. Ik probeerde op allerlei manieren een paar leuke foto’s van mezelf te bemachtigen, zodat ik hopelijk wat meer respons zou krijgen. Ook werd ik wat minder kieskeurig. Ik wilde toch graag een keer een match. Het leek me geweldig om bij iemand in de smaak vallen. Ik wilde een keer een leuk gesprek met een niet onaantrekkelijke dame. Zeggen dat ze lieve ogen heeft, dat haar jas haar mooi staat of gewoon een dubieuze opmerking maken over een van haar foto’s: ik had het wel leuk gevonden om te chatten. De aandacht vasthouden zonder te dwingend over te komen: de lijn tussen succes en een smadelijke afgang is flinterdun. Maar het leren balanceren zou me, ook met het oog op mogelijke toekomstige afspraakjes, wel heel erg van pas kunnen komen.

Het was me echter niet gegund. Ik kreeg welgeteld twee matches die een kilometer of zestig bij me uit de buurt woonden. Het zou niet meevallen om daar nou meteen een heel vuur mee te maken. Tot overmaat van ramp hielden ze het ook heel gauw voor gezien, alsof ze mij per ongeluk naar rechts hadden geschoven. Een jaar geleden had dat mijn zelfbeeld waarschijnlijk zo aangetast dat ik de rest van m’n leven met een zak over m'n apenhoofd zou hebben rondgelopen. Anno 2014 is er geen ruimte meer voor dergelijke zelfkwelling. Ik ging op onderzoek uit en leerde dat meer gebruikers hetzelfde probleem hadden, dus nam ik contact op met Tinder. Ik werd afgescheept met een standaardantwoord en daarmee was de kous wat betreft de Tinder-helpdesk kennelijk af, want een vervolgmailtje werd niet meer beantwoord.

Het lastige bij dit soort situaties is dat je nooit helemaal zeker weet dat de oorzaak echt niet bij jou ligt. Misschien ben ik niet fotogeniek genoeg, of waren mijn foto’s te saai (geen gevangen vissen, ontblote bovenlijven of verdoofde tijgers), maar er zal toch altijd nog wel iemand zijn die het wel kan waarderen? Ik weigerde bij de pakken neer te gaan zitten vanwege zo’n dom stuk technologie. Ik heb de app nog een paar keer in zijn geheel verwijderd en weer opnieuw geïnstalleerd, in de hoop dat-ie het dan wel zou doen, maar het was zonder resultaat. Het aantal matches bleef nul. Het was een Tantaluskwelling: je krijgt zoveel leuke meisjes voorgeschoteld, maar ze zijn allemaal onbereikbaar.

Waar de fout ook lag, het betekende wel dat ik de zoveelste doodlopende straat was ingelopen: ook via Tinder is het me niet gelukt mijn sociale netwerk te verrijken. Het leven is niet makkelijk en de weg naar succes is niet af te snijden. Het moet dus op de ouderwetse, moeilijke manier: in het echt, bijvoorbeeld door dat verlegen meisje in de trein aan te spreken. Een methode die in het verleden echter tamelijk succesvol is gebleken.