Held op sokken

Terwijl de regen op de stoeptegels tikt en het heerlijk clubavondje weer is aangebroken, zit ik achter mijn bureau deze partijbespreking te typen. Echt heel erg naar schaken staat mijn hoofd vandaag niet en met het SGS-snelschaakkampioenschap voor clubteams voor de deur leek het me een goed moment om even een avondje over te slaan. Alles is immers beter dan met ongeïnspireerd spel een kostbare witbeurt verkwanselen.

De nederlaag van afgelopen zaterdag zit me nog steeds diep. Natuurlijk is het fijn dat we ons de rest van het seizoen geen zorgen meer over het kampioenschap hoeven te maken, maar ik moet zeggen dat ik er weinig voor voel om nu nog zes wedstrijden voor spek en bonen te spelen. De komende wedstrijden zullen vooral in het teken staan van schadebeperking. Eerst maar klassebehoud veiligstellen.

Waar is het misgegaan? Ik heb geen idee. Op de clubavonden zijn er nog geen tekenen van verval: de zeven spelers van het tweede die in de interne spelen staan gewoon in de top 10, maar misschien is de interne geen goede graadmeter. Misschien was de oefenwedstrijd tegen het derde in het begin van het seizoen wel een teken aan de wand, want die wedstrijd werd maar heel nipt gewonnen. De toevalsfactor kan in die minimatch natuurlijk een rol hebben gespeeld, maar daar kan het tweede zich niet achter blijven verschuilen. In de eerste wedstrijden van het seizoen had het team over geluk niet te klagen. Het spel is gewoon ondermaats.

Daar kan ik over meepraten. Al vanaf de zomer ziet mijn spel er niet goed uit. Vooral in snelschaakpartijen kom ik geen barkruk voorbij. Gelukkig gaat het in de gewone partijen wat beter en vallen de resultaten alleszins mee (ik verbrak deze maand zelfs nog mijn vorige ratingrecord), maar het vertoonde spel geeft minder reden tot optimisme. De vorm is er niet, er worden geen kansen afgedwongen en het spel is ondermaats. Zaterdag droeg ik mijn steentje bij aan de grote nederlaag die het team kreeg te slikken.

Door een speling van het lot werd ik aan de op papier zwakste speler van de thuisclub gekoppeld. In teamwedstrijden moet je dan gewoon winnen, of je nou met wit of met zwart speelt. Hoewel de opening nog goed verliep, maakte ik daarna geen progressie meer en werd ik zelf nog bijna onder de voet gelopen. Op de staartborden bleek iets soortgelijks gebeurd te zijn, dus kon ik in een wat mindere stelling gaan proberen er ergens alsnog een winst uit te peuren. Als een held op sokken haalde ik nog wat rare fratsen uit in de hoop dat het evenwicht verbroken werd. Uiteindelijk mocht ik van geluk spreken dat dat niet gebeurde, maar aan de remise had het team niks. Een schrale troost: een overwinning had achteraf gezien ook niet uitgemaakt.

Maar goed, uiteindelijk had een overwinning er nooit echt in gezeten, daarvoor speelde tegenstander Yuri Eijk veel te solide. Wie weet zullen we hem nog vaker op een hoog bord tegenkomen. In ieder geval gebeurde er niet echt veel en dus werd het remise:

Deze partij wordt mede mogelijk gemaakt door Knightvision.

Over vijf weken mogen we trouwens tegen Fischer Z, de huidige nummer 2 in de poule. Dat is dus een uitgelezen kans om aan eerherstel te doen.