Fietsvakantie

Het is alweer een poosje geleden, maar ik vond dat ik (nu ik deze weblog heb) niet onder een artikel over de fietsvakantie uit kon komen. Ik had al een aantal foto's geplaatst op Facebook. Die ga ik niet nogmaals publiceren, nee, ik ga proberen een samenvatting te geven van de vierdaagse fietstocht.

Het idee voor de fietsvakantie ontstond vlak voor de zomervakantie. Rolex wilde graag op vakantie, om daar van een aantal rodelbanen af te glijden. Hij vond dat ik dat ook eens moest hebben ervaren. ;) Daar kon ik niks tegen inbrengen. Al snel hadden we een traject uitgestippeld. Met de trein (en bus) en de fiets zouden we van de ene rodelbaan naar de andere rijden. Het hele idee sprak mij wel aan, vooral omdat we langs het circuit Spa-Francorchamps zouden gaan en omdat we het Veldwerk Limburg zouden herbeleven. Ook wilde ik wel zien wat je met behulp van het openbaar vervoer en je eigen spierkracht kon afleggen. Bovendien leek het me (vanuit geologisch perspectief) een interessant gebied om in te fietsen. Wel wist ik (na mijn avonturen in Limburg) dat het zwaar zou worden.

Maandag 29-08
Vroeg in de ochtend vertrokken we naar het station. Een flinke treinreis zou ons via Limburg naar Duitsland brengen. Voor het zover was, kreeg ik problemen met de fietstassen. Ik had de dingen voor m'n verjaardag gekregen, speciaal voor deze reis. Toen ze leeg waren, gaven ze geen problemen, maar nu ik ze had gevuld met m'n bagage, kwamen ze steeds tussen m'n spaken. Dat rijdt inderdaad niet erg lekker. Al na twee bochten wurmde Rolex zich in allerlei bochten om de tassen beter vast te zetten. We haalden Naarden-Bussum, waar we onder het spoor door moesten met de fietsen. In de trein was ook niet al te veel plek voor de fietsen. Net toen we een plekje hadden gevonden, schudde de trein heen en weer door een wissel en meende ik een onheilspellend geluid te horen. Jawel: er was een fiets van ons omgevallen. Toen we het ding wat beter hadden verankerd, had iemand anders onze zitplaatsen ingenomen. :(

Op Utrecht Centraal moesten we overstappen. Op de een of andere manier had iedereen haast om eruit te komen en werd er flink tegen m'n fiets geduwd. Weer zat m'n tas tussen de spaken... Op het traject naar Duitsland zaten we naast het fietsenrek, bij een moeder en haar kindje. De twee uur durende reis duurde zo wel erg lang... We moesten er in Aken volgens mij uit, zij waren er al wat eerder uit. ;)

Op het station ging Rolex op zoek naar een goede kaart van het gebied. Het was de bedoeling om met de bus richting Monschau te gaan, waar we zouden overnachten. Terwijl we door de stad fietsten, op zoek naar een bushalte, ging die verdraaide fietstas voor de zoveelste keer tussen de spaken. Rolex stelde voor om te kijken of we het probleem konden oplossen. Het idee was om een klein koffertje met behulp van bagageriemen ("spinnen") vast te binden op de bagagedrager. Het was een groot succes: de koffer bleef zitten en al m'n spullen pasten erin.

Vervolgens gingen we met de bus. Helaas waren de bussen niet gebouwd op fietsen. Toch konden we meerijden en terwijl Rolex het geld zat uit te tellen, raakte hij aan de praat met een vriendelijke meneer. Achter het stuur zat een Michael Schumacher-kloon, die als een maniak door het heuvelachtige gebied reed. Rolex was blij: door de bus te nemen, zouden we een heleboel vervelende heuvels skippen. Dat goede gevoel veranderde plotsklaps, toen de buschauffeur omriep dat de fietsers moesten overstappen. Gauw probeerden we de fietsen door het nauwe gangpad te krijgen, waarna we in de bus stapten die voor ons was geparkeerd.

Al gauw bleek dat we eigenlijk helemaal niet hadden moeten overstappen. We moesten weer uitstappen, omdat deze bus toch maar weer mooi de verkeerde kant (voor ons) op ging. Helaas nam het verhaal toen een treurige wending. Rolex zocht al zijn tassen door, maar hij kon zijn mobiele telefoon niet vinden. Hij rende dus gauw naar de bus, die nog steeds wachtte. Helaas lag zijn telefoon er niet. Dat betekende dat het apparaat nog in de andere bus lag. Even later was er nog meer slecht nieuws: de bus die wel de goede kant op ging, zat propvol en er was geen plaats voor onze fietsen. Dus moesten we zelf maar aan de bak. Ik kon er wel mee leven, want fietsen, daar kwamen we toch voor?

Na een barre fietstocht kwamen we uiteindelijk toch aan in Monschau. Onze jeugdherberg lag in het dal en via een enorm lange daling kwamen we dan toch in het dorpscentrum aan. Daar moesten we weer omhoog. De jeugdherberg, een mooi kasteel, was nog best lastig te vinden. Eenmaal aangekomen wist Rolex voor elkaar te krijgen dat we nog een lekker maaltje kregen. Verder probeerde hij via de jeugdherberg zijn telefoontje terug te krijgen. De chauffeur had het ding gevonden, dat was dus goed nieuws, maar desondanks zou het nog een hele klus worden om het ding terug te krijgen.

Dinsdag 30-08
Nog steeds was Rolex druk bezig om zijn telefoon terug te krijgen. Terwijl we naar de plaatselijke rodelbaan togen, werd de jeugdherberg gebeld door de chauffeur. Het behulpzame jeugdherbergpersoneel had echter ingestemd met het verzoek van de chauffeur om Rolex het mobieltje de dag erna te laten ophalen bij een bushalte, maar dat viel niet te rijmen met ons drukke reisschema. Rolex kon zijn oren ook niet echt geloven toen hij het hoorde.

Het was een eindje lopen naar de rodelbaan. Om tijd te winnen, besloot Rolex om een stuk af te snijden. Daardoor liepen we dwars door een soort weiland. De koeien keken ons een beetje stom aan. Gelukkig was er geen stier in de buurt. Bovenaan de heuvel was de ingang van de rodelbaan. Ondanks dat het ding in the middle of nowhere lag, zoefden er wel mensen naar beneden. Voorzichtig deed ik een "run" achter Rolex aan. Hij wilde nog wel een keer en het leek me wel een goed idee als hij een filmpje maakte van zijn stuurmanskunsten, zodat ik er wat van kon leren. Helaas had ik de camera in de fotostand aangeleverd, waardoor het filmpje een beetje in de soep liep. Zo kon ik er ook niet echt iets van leren, maar dat werd weer gecompenseerd door de aardwetenschappelijke kennis waarmee hij op de terugweg strooide.

We kwamen weer terug bij de jeugdherberg en nu was het de bedoeling om naar het plaatsje Malmedy te fietsen, voordat de nacht zou invallen. Doordat Rolex met zijn andere telefoon een vriend bijstond, deden we toch nog best lang over het venijnige stuk. Gelukkig waren de dertig kilometer uiteindelijk verdwenen en konden we in de volgende jeugdherberg uitrusten. Omdat we na de vakantiepiek kwamen, was het erg rustig en kregen we een achtpersoonskamer toegewezen. Naast ons was er alleen nog een oude man op de kamer. Het avondeten zat niet bij de prijs inbegrepen. Gelukkig was het maar een klein eindje rijden naar het stadscentrum, waar we voor niet al te veel geld konden eten.

Woensdag 31-08
Het werd een lange dag, de woensdag. Eerst gingen we naar de beroemde watervallen van Coo. We zetten de fietsen bij een kerkje neer, waarna we naar Plopsaland (ja ja) gingen. Ineens besefte ik dat dat Kufnun-filmpje met Samson en Geert echt ergens over ging. In het park waren die gare liedjes van Samson en Gert in het Frans nagesynchroniseerd. Daar sta je dan als 25-jarige tussen al die kindertjes en hun ouders. Het doel van het bezoek was om van de plaatselijke rodelbaan af te glijden. We gingen in een rij staan voor een onheilspellend hoge kabelbaan. Uiteindelijk bleek dat deze kabelbaan helemaal niet naar de rodelbaan ging, maar naar een of andere stomme toren. Terwijl ik angstig met m'n pootjes boven de steile helling hing, bleek dus dat het helemaal niet had gehoeven. Bovendien moesten we ook weer terug.

Na in de toren een paar foto's te hebben gemaakt van de omgeving, besloten we stiekem af te dalen. Dat was nog niet zo makkelijk, zo steil was de helling. Bovendien maakten de bladeren het af en toe behoorlijk glad. Gelukkig wist Rolex te vertellen dat je in zo'n geval het beste via de "oksel" van de heuvel kon afdalen. Uiteindelijk hadden we de afdaling van tweehonderd meter in iets van een uur afgelegd, daarbij nog een spoorweg overstekend.

De rodelbaan werd even later ook gevonden. Helaas was onze pretparkkaart al voor een groot gedeelte afgekruist door het mislukte kabelbaanavontuur. De 25 euro kostende kaart had niet meer genoeg lege vakjes om voor ons allebei een keertje van die rodelbaan af te glijden. In zijn beste Frans (en dat is best wat) probeerde Rolex de absurde situatie uit te leggen. Degene die onze kaartjes moest controleren, een jongen van ongeveer mijn leeftijd, zag er niet uit als iemand die daar in ging trappen. Maar hij vond het prima. Als we die kaart maar meteen weg zouden gooien. Zo zie je maar weer: Fransen zijn best aardig. Als je maar Frans praat...

Het glijden was ook nu weer een succes en zelfs onze fietsen stonden er nog. Wel kwam er nu een echte beproeving: we moesten in totaal zo'n 2 à 300 meter klimmen. Voor Rolex was dat niet zo'n probleem, ondergetekende had er meer moeite mee. De alsmaar stijgende weg deed hem de moed in de schoenen zinken. Rolex had daarentegen nog energie over. Hij was zelfs bereid om als locomotief te fungeren voor Behirder, die soms amper meer vooruit kwam. Ook was hij uitgeput van de lange reis en wilde hij wel iets eten/drinken. De prijzen in Plopsaland vonden we te duur, maar de gehuchten die we tegenkwamen hadden niks, dus zeker geen supermarkt. Dat werd dus afzien.

Uiteindelijk bereikten we dan toch de top van de heuvel, ofwel: Francorchamps, waar we ons sterk konden eten. Het circuit lag echter weer lager, dus konden we weer naar beneden. Eerst kwamen we uit bij Hotel La Source (bekend van de eerste bocht van het circuit), later vonden we een betere ingang. Via een camping daalden we af naar een parkeerplaats. Helaas was er geen rondleiding over het circuit, juist omdat de Grand Prix drie dagen voor ons bezoek was verreden. De grappen dat we drie dagen te laat waren gekomen, waren niet van de lucht.

Zelf wilde ik nog wel een kijkje nemen langs het circuit. Helaas gooide een onverklaarbaar gebrek aan richtingsgevoel roet in het eten. In plaats van dat we ergens bij het circuit uitkwamen, kwamen we nu bij een veldje met uitzicht op het circuit. Dat leverde mooie foto's op, al begreep ik niet waar we nou precies zaten. Thuis kwam ik erachter dat we helemaal verkeerd waren gefietst en dat het eigenlijk een wonder was dat we nog een glimp van het circuit konden opvangen, hoewel ik dat toen niet meer dan logisch vond...

Na de foto's van het circuit te hebben gemaakt, reden we naar het andere plaatsje waar het circuit zijn naam aan ontleent: Spa. We gingen alleen maar bergafwaarts. Zonder te trappen reed ik een tempo dat de auto's maar lastig konden evenaren. En Rolex was nog sneller beneden. Het was de (overigens vrij karige) beloning voor het afzien eerder die dag.

In de tijd dat we moesten wachten op de trein naar Luik, haalde Rolex nog een zak vette patatten. Waren dit de beroemde Vlaamse Frieten, of waren dit Waalse Vetstaven of zo? Erg smaakvol vond ik het niet, dus toen de trein naar Luik aan kwam hobbelen, voerde ik het maar aan de prullebak. Terwijl het langzaam donker werd, kwamen we op het supermooie station aan. Rolex was zo onder de indruk, dat hij bijna het rolletje van mijn digitale camera volschoot. Vervolgens gingen we door naar Maastricht. De streeftijd van zes uur zouden we niet meer halen. Nee, het zou eerder tien uur worden.

Eenmaal in Maastricht probeerden we de gebruikelijke route naar Berg en Terblijt te nemen. Helaas raakten we ergens het spoor bijster, wat leidde tot de beklimming van een of andere kutheuvel. Met de grootste moeite wisten we een weg richting het dorpje te vinden. Op een gegeven moment reed ik maar achter Rolex aan, in de hoop dat hij de weg zou volgen, want die zag ik niet meer. De weg bleef dalen en op een gegeven moment reden we een soort mist in. Het voelde koud aan en ik zag amper wat. De weg stopte en ging over in een verzameling stenen en keien. Met de grootste moeite wisten we de fietsen weer omhoog te krijgen. Rolex had er niet zo'n moeite mee, maar ik was op. Gelukkig was de jeugdherberg niet ver meer. Toen Rolex 'm gevonden had, fietste hij weer terug naar mij, waarna we om een uur of elf eindelijk konden uitrusten.

De jeugdherberg was dezelfde als drie jaar geleden met het veldwerk. Destijds zat ik nog in m'n eerste jaar en had ik nog een hele studentencarrière voor de boeg. Nu was ik bijna klaar. De jeugdherberg was echter geen spat veranderd. De eigenaresse ook niet. Zewas nog speciaal voor ons opgebleven, ondanks dat we zo enorm laat waren.

Donderdag 01-09
Op de laatste dag van de "vakantie" hadden we eigenlijk alle tijd. We sliepen lang uit, om na een laat ontbijt maar weer te vertrekken. Vroeg zo'n man of ik diegene was die tijdens het veldwerk een afvoer had verstopt. Ik heb daar weinig van meegekregen. Ik leerde dat het een "streek" was van klasgenoot B. Bierman.

Er waren nu geen deathlines meer. Nou ja, Rolex wilde voor zessen of zo in Utrecht zijn, maar dat zou niet zo'n probleem worden. Dus gingen we in alle rust op deze stralende dag (het weer viel op alle vier de dagen erg mee; ik had m'n regenjas/herfstjas aan, maar dat was achteraf gezien helemaal niet nodig, hoewel het weer in Nederland die dagen afschuwelijk schijnt te zijn geweest) naar Groeve 't Rooth. Er was niet heel veel van te zien vanaf de weg. Wel leek het erop dat ze inmiddels alweer een stuk verder waren dan toen ik er voor het laatst was.

De volgende etappe was de rodelbaan in Valkenburg. Tijdens de reis naar dit plaatsje raakte ik keer op keer uitgeteld. Misschien een kwestie van slecht slapen en daardoor niet goed herstellen. Eenmaal aangekomen lieten we onze eigendommen ook nu onbeheerd achter in de stad, terwijl we met de (minder indrukwekkende) kabelbaan naar boven gingen. Vanaf daar konden we een dubbele rit maken op deze korte rodelbaan: via circuit 1 werd je weer omhooggetrokken naar circuit 2. Zo had je dus twee korte ritjes voor de prijs van één.

We besloten de vakantie op het terrasje bij de kabelbaan, om vervolgens af te dalen naar de binnenstad. De fietsen stonden er nog en we gingen weer vrolijk naar Maastricht. De trein bracht ons weer naar het midden van het land. Toen ik uitstapte in Bussum-Zuid was dat irritante heuveltje naar de parkeerplaats geen probleem meer voor me. Het leek wel of de weg naar m'n huis afliep, hoewel helemaal niet zo is. Ik had hoogstens wat wind mee. Dat was toch vooral de winst van de vakantie.

Inmiddels zijn we een maand verder en is mijn conditie weer zo slecht als voorheen, maar dat neemt niet weg dat het een machtige ervaring was en ik heb geen moment stilgezeten. Toch denk ik niet dat ik het nog een keer zou doen. Fietsen op een omhooglopende 70-kilometerweg met een hele stoet auto's die je constant passeert, doe ik niet graag. Ook zijn de fietsen in de trein (of bus) een blok aan het been. Kortom: volgend jaar moet ik gewoon m'n rijbewijs hebben. ;) Mocht iemand zich nog afvragen hoe het is afgelopen met Rolex' telefoon, dan kan ik diegene geruststellen: het is uiteindelijk toch goedgekomen, maar vraag me alsjeblieft niet hoe.