Oh wat zijn we blij...

Gisteren vierde Rolex zijn verjaardag met een spelletjesmiddag. Een groot aantal Aarde-en-Economie-vrienden kwam naar zijn optrekje in een reusachtig antikraakpand in Doorwerth (vermoedelijke uitspraak: /ˈdɔːwɜːθ/), een gehuchtje tussen Arnhem en Wageningen.

Kasper had de taak op zich genomen om tijdens zijn reis vanuit de Kop van Noord-Holland vier mensen op te pikken. Zo deed hij ook in Bussum aan, maar niet nadat hij en zijn reisgenoten nog even op een terrasje van het mooie weer hadden genoten. Een kwartier later dan gepland stond-ie dan toch voor de deur. Wat een service! Het openbaar vervoer is er niks bij. Kaspers auto moest het doen zonder TomTom, maar had daarvoor in de plaats een Tom. Die wist ons feilloos het bos in te sturen. Doordat we de afslag naar Doorwerth hadden gemist, kwamen we ineens in Doorwerth in Limburg aan. Desondanks bleven de tijdsverliezen binnen de perken en stonden we om twee uur 's middags voor de hoofdingang van het antikraakpand. Die was gesloten, dus moesten we over het enorme erf naar de achterkant van het gebouw rijden, waarbij we nog een paar keer verdwaalden. Het vinden van een geschikte parkeerplaats bleek eveneens lastig.

...niet omdat-ie jarig is, maar om de vreterij!

Tom had echter ook het cadeau gekocht, namelijk een of ander bordspel waar ik de naam niet meer van weet. Rolex gaf een rondleiding door zijn megahuis, waarna hij aan kwam zetten met een heleboel lekkernijen. Naast de diverse tomatensoepen met "breekbrood" had hij cake en een emmer vol pepernoten. Vervolgens kwamen er nog broden op tafel en schaaltjes met komkommer en kaas.

Het doel van de middag was echter het spelen van gezelschapsspellen. Aangezien we tijd zat hadden, werd er begonnen met Risk. Aangezien we met acht man speelden (Rolex had nog twee andere vrienden uitgenodigd), gingen we in teams van twee personen. Aangezien de "jarigen" altijd hun eerste spel moeten winnen, was het lot Rolex' team gunstig gezind. Waar team zwart en team groen elkaar in Afrika het leven zuur zaten te maken en team rood (ra ra, wie zou dat zijn?) in Noord-Amerika een lange weg had te gaan om een continent in te nemen, ging het team geel voor de wind: zij konden Australië meteen innemen, waarna ze op dezelfde voet verder gingen. Azië werd spoedig veroverd, maar in plaats van te consolideren, probeerden ze hun invloedssfeer nog verder uit te breiden. Het was "one bridge too far", want ze moesten nu op vele fronten tegelijk vechten en dat brak ze lelijk op. Ondertussen waren de andere teams ook niet al te ver opgeschoten.

Rollatorrace

Om de impasse te verbreken, gingen we de langverwachte rollatorrace houden. Eigenlijk werd het een rolstoelrace, die in de kelder van het complex werd gehouden. Er waren twee rolstoelen in de overigens wel erg lage kelder. Beide stoelen waren minstens zo oud als degenen die er gebruik van hadden gemaakt en ze hadden hun defecten. Uiteindelijk won de rolstoel met de kapotte zitting het van de rolstoel met de lekke banden. Het plan om vervolgens in het gebouw te gaan lasergamen werd niet uitgevoerd, net als het idee om te gaan paintballen: de benodigde materialen ontbraken.

Terug aan het riskbord was het nog steeds niet helemaal duidelijk wie er ging winnen. Terwijl mijn makker weer naar huis ging, kon het spel nog alle kanten op gaan. Geel had de touwtjes nog een beetje in handen en het was de vraag wat hun opdracht was, want heel doelgericht leken hun acties niet. Uiteindelijk lukte het team groen (Kasper en Le Snelle) bijna om mij af te maken. Dobbelsteengeluk voorkwam die afgang. Uiteindelijk werd team zwart wel uitgeroeid door groen, waardoor groen het spel won. Team geel had als doel om naast Australië (wat bijna het hele spel in hun bezit was) Noord-Amerika te veroveren. Dat was niet echt gelukt. Voor mij was het doel om team geel uit te schakelen, maar dat was in de verste verte niet gelukt.

Het Risken had veel tijd gekost en na het avondeten (een aantal pizza's) gingen we maar een ander spelletje doen. Het werd uiteindelijk "Line up", een spel waarbij je vijf dingen in de juiste volgorde moest zetten. Helaas hadden de meesten bij de meeste vragen geen idee en bij andere vragen was er soms ongeloof over de juiste antwoorden, die vaak afhingen van definitiekwesties. Nee, dan is Triviant bijna nog leuker. Ik begon me ook wel moe te voelen en ik liet het denkwerk aan mijn teamgenoten over. Mijn team kreeg uiteindelijk de overwinning toegespeeld, waarna we de terugreis gingen aanvangen.