Een dagje Wijk aan Zee

Gisteren was ik toeschouwer in Wijk aan Zee bij het Tata-Steel Chess-Tournament. Ik was er zeker niet voor het eerst: vorig jaar en in 2008 was ik een dagje toeschouwer op dit grote en vooral sterkbezette toernooi, dat weliswaar steeds onder een andere naam door het leven gaat (Hoogovens, Corus en nu dus Tata-Steel), maar verder in al die jaren nauwelijks is veranderd. Nog steeds spelen de amateurs in dezelfde zaal als de wereldtoppers en dat vindt men leuk.

De Baarnse delegatie had al eerder plannen gemaakt om naar het toernooi af te reizen. Mij leek het ook wel leuk. De witte wilde wel rijden, maar helaas kon ik hem zaterdag maar niet te pakken krijgen. Pas tegen middernacht kreeg ik contact. Helaas had mijn computer toen een vervelend virus opgelopen, waardoor ik niet meer op internet kon komen. Het idee was dat ik om 12:00 bij Naarden-Bussum zou worden opgehaald, had ik begrepen. Gelukkig kon ik de witte zondagochtend nog net te pakken krijgen, waarna er meer duidelijkheid kwam. Hij zou me zelfs thuis ophalen. Chill!

Rond tien voor twaalf reed een blauwe Peu Chaud langs, wat klaarblijkelijk Witkops nieuwe bolide was. Hij had Yme B. meegenomen en bij het station werd Ton opgehaald. De heenreis verliep voorspoedig: er waren weinig auto's op de weg, dus konden we ongehinderd doorrijden. De Tata-Steel Avenue (een rondweg om Beverwijk heen), die de doorstroming bevorderde, vond hij helemaal geweldig.

We waren nog vroeg en in de speelzaal zaten alleen wat oude parlementariërs te schaken, waaronder Jan Nagellak. Toen het bijna half twee was, en de ronde op het punt stond om te beginnen, was de speelzaal veranderd in een mierennest. De "toppers" zaten, zoals altijd, in de hoek weggestopt, achter een afscheiding, zodat het publiek op afstand werd gehouden. Het publiek kon zich vergapen aan de liveborden, hoewel een aantal oude mannetjes dat deed aan de schaaksters in de C-groep. Die waren pontificaal op de plek neergezet waar ze het dichtst bij het publiek zaten. Een slimmigheidje van de organisatie? Achter elkaar zaten Sadler-Sagdef (sorry, VR!), Haast-Riaan d'or, Schut-Danielian (chick-fight) en Govert-Pets. Naast de aandacht van het publiek, vond Alinea Motoc (vrouw van Erwin L'Ami), gewapend met een fototoestel, het nodig ze talloze keren te vereeuwigen. De schietpartij hield maar niet op.

Large zat een rij verderop. Hij kon zich in alle rust voorbereiden op zijn partij tegen de Indiase grootmeester Adhiban. Ook MadU Sadler concentreerde zich op zijn partij tegen Sagdef, iets wat Ton heel knap vond. De Gentleman besloot echter Schots te spelen. Hij koos een creatieve behandeling, die echter maar weinig opleverde. Shoot-Danielian mondde al snel uit in een saai eindspel, terwijl Haast-Riaan d'or een gevecht om leven en dood leek te worden. Bij Large was helaas weinig te zien, dus gingen we maar naar het commentaar luisteren van niemand minder dan Ivan Sokolof.

De commentaarzaal zat helaas al bijna helemaal vol. Gelukkig was er nog een rij over voor de Baarnse delegatie, waaronder Pascal, Sissel, Bart, 14, Bram R. en degenen die ik eerder al genoemd heb. We wachtten en wachtten maar, maar van Sokolof geen spoor. Na een kwartier kwam er een mannetje vertellen dat ook de organisatie niet wist waar de grootmeester was. Gelukkig kon Gert Ligterink in alle haast worden opgetrommeld als vervanger. In zijn zondagse kleren ging hij de partijen onvoorbereid te lijf, al worstelend met de schaakstukken die steeds van de analyseborden vielen.

De "tweelingpartijen" Giri-Radjabof en Topalof-Van Wely werden behandeld, net als Aronian-Nakamoura en Ivantsjouk-Carlsen (omdat het publiek dat zo graag wilde, niet omdat het zo'n leuke partij was.)

Ligterink deed het niet onaardig, maar hij werd uiteindelijk wel afgelost door Sokolof, die zich verslapen bleek te hebben. Hij begreep zelf ook niet hoe dat nou kon... Vervolgens nam hij het commentaar over. In zijn steenkolen-Nederlands brabbelde hij de tijd bij elkaar. Wanneer een stelling zo goed als uitgeanalyseerd was, richtte hij zich tot de man achter de computer. "Any muffs?", vroeg-ie dan, waarna er vaak weer wat zetten werden opgerakeld.

Bij Giri verliep de opening niet helemaal naar wens, waardoor hij al vlug remise aanbood. Radjabof was kennelijk tevreden met een vlugge puntendeling met zwart, want hij nam het aan. Ook King Look leek de zaken redelijk voor elkaar te hebben tegen Topalof. De Zemish-variant van het Koningsindisch is op hoog niveau blijkbaar toch niet zo kansrijk voor wit.

Interessanter was het bij Aronian-Nakamoura. De zwartspeler haalde toepasselijk het Hollands uit de kast, maar al snel kwam er een soort Benoni-achtige structuur op het bord. Aronian gaf veld c5 weg in ruil voor veld d4, maar zijn zet 15.Pb5 sloeg als een tang op een varken. Misschien was het een soort arrogantie, zoals we van Aronian wel gewend zijn, maar achteraf gaf Bronian bescheiden toe dat zijn opening eigenlijk nergens op leek. Daar was Sokolof het mee eens, hoewel de computer de stelling steeds als ongeveer gelijk beoordeelde. Pascal, die nog bij de partijen was wezen kijken, "voorspelde" dat Aronian zijn dame zou offeren. Dat kon alleen maar slecht nieuws zijn en inderdaad, na het "dameoffer" waren wits problemen als sneeuw voor de zon verdwenen. Althans, zo leek het. Hoewel Nakamoura slechts één kwadrant van het schaakbord bezet hield, wist hij het juiste plan te vinden, waardoor hij gevaarlijk tegenspel kreeg. Helaas vergreep hij zich in tijdnood aan de pion op e6, waarna hij in de problemen kwam en na een lang en slopend eindspel alsnog verloor.

De partij Ivantsjouk-Carlsen werd nooit spannend en Sokolof liet de partij ook links (en voor hem rechts) liggen. Het was inmiddels donker geworden en nadat we nog even in de speelzaal hadden gekeken, gingen we naar een pizzahut vlak bij de speelzaal.

De hut zat helemaal vol met schakers. Gelukkig had Pascal gereserveerd, zodat er voor ons nog plek was. Wel zaten we bij de uitgang van de keuken, waarna een serveerster ons nogal knorrig vroeg of we niet iets konden inschikken. Tja, het is toch niet onze schuld dat hun ruimtelijke planning zo slecht is? Gelukkig kon de tafel nog iets naar de muur verplaatst worden, maar het bleef krap. Ook zaten we nog naast een man met een ongemanierde hond, die zelfs een keer bij Ton op schoot sprong. Het beest lag de rest van de tijd half in het gangpad in de weg te liggen.

Tijdens het eten, dat overigens wel te doen was, werd er nog veel geschaakt. Ton liet ons een aantal schaakstudies oplossen, terwijl Bram op een ander bord een onnodige nederlaag deelde met de rest van de groep. Ook werd er gedronken op de remise van Large, die vanuit een verloren stelling nog een half punt wist te slepen, waardoor hij met 1 uit 2 nog goed op schema ligt.

Om een uur of negen werd de wijk aan zee verlaten, maar niet voordat de witte het ijs van zijn ruiten had gekrabd. Zelfs dicht bij het warme Noordzeewater waren zijn ruiten bevroren, wat hij niet heel erg kon waarderen. Toch was de dag al met al wel geslaagd. ;)