Sheba

Met betraande ogen en pijn in het hard voelde ik me verplicht jullie mede te delen dat mijn superlieve kat Sheba zojuist is overleden.

Sheba in betere tijden (2006)

Toen ik nog een klein jochie was, hadden we een konijn als huisdier, die ik Bruinoog had genoemd. Een schoolvriend had er een mooie zwarte kat, die de naam Drop had gekregen. De buren hadden eveneens katten: Streepje en Jara, hoewel Jara vlak nadat ze twee katertjes (een rode en een zwarte) het leven had geschonken, werd doodgereden. Hierdoor besloten de buren Muis, het zwarte exemplaar, maar te houden. Op school las ik graag een boekje over een zwart katje, genaamd Sheba. Zo'n dier wilde ik dus ook! Het toeval wilde dat een kennis in het voorjaar van 1995 een nestje met katten had. M'n moeder had hieruit een katje gekozen. Dit was echter geen zwarte kat, maar een lapjeskat.

Op mijn verjaardag was het dan zover: we gingen naar de kennissen toe om het verjaardagscadeau te bezichtigen. Ik wist natuurlijk al dat ik haar Sheba ging noemen. Als kersverse 9-jarige had ik natuurlijk geen benul van de taal die aan de andere kant van de Noordzee wordt gesproken, dus noemde ik haar /ˈʃɛba/ ("sjebba").

Na de kennismaking gingen we nog op vakantie. Bij terugkomst kwam Sheba bij ons wonen. De vakantie was bijna voorbij. Op de laatste dag van de vakantie gingen we m'n nieuwe fiets uittesten op de hei. Prompt verloor ik op een snelle afdaling de macht over het stuur en maakte ik een fikse smak, waardoor m'n kop onder de korsten zat en ik de eerste week van school moest missen. Gelukkig kwam Sheba toen lief bij me liggen. ;)

Sheba was een makkelijke poes. Alleen in het eerste jaar liep ze een tijdje mank doordat ze waarschijnlijk een keer was uitgegleden. In haar jonge jaren heeft ze veel met Muis gestoeid. Ik weet niet of ze toen gewoon goede vrienden waren, of dat er meer achter zat. ;) Verder lag ze graag bij het konijn in z'n hok. De eerste keer kon ik het bijna niet geloven: ze sprong zo het hok in, niet om het konijn iets aan te doen, maar om in het stro te liggen.

Helaas ging Bruinoog vrij kort daarna dood, waarna Ewood een konijn als huisdier kreeg. Helaas hielden deze beestjes het niet lang vol. Slechts Snuffie wist het voor een wat langere tijd uit te houden, maar hij was na twee jaar ook ineens dood. Had misschien iets met giftig graszaad te maken. Daarna hadden we nog Sneeuwbeer, op het oog een schattig wit konijntje, maar eigenlijk een enorme wildebras. Al na een paar nachten besloten m'n ouders dat Sneeuwbeer permanent in het buitenhokje zou verblijven. Sheba heeft dan ook nooit aangedurfd om bij Sneeuwbeer in het hok te liggen. Helaas overleed Sneeuwbeer ook onverwacht. Hij was, net als Snuffie, maar iets van twee jaar oud geworden. Ewood had er genoeg van. Hij wilde ook een kat, want die beesten leefden langer.

Bonnie

Inmiddels was Sheba alweer bijna zeven jaar. De volwassen Sheba was een beeldschone poes, die zich als een koningin voortbewoog. Het moeten de mooiste tijden uit haar leven zijn geweest, want na de vakantie was alles anders. Na mee te hebben gedaan aan een jeugdtoernooitje in Bagneux, trokken we iets verder Frankrijk in. Helaas verslechterde het weer, waardoor we eerder dan gepland terugkeerden. Daardoor zijn we uiteindelijk aan onze tweede kat gekomen, Bonnie.

Bonnie was eveneens een lapjeskat. Oppervlakkig gezien leek ze wel op Sheba, maar haar karakter was volledig anders. Zeker in haar beginjaren was Bonnie een ongelooflijk sociaal diertje. Altijd kwam ze vrolijk naar mensen toe, anders dan Sheba, die liever op zichzelf was. Wel leek Bonnie wat hersencellen te missen, maar het was een erg leuk diertje. Sheba had het echter niet zo op haar, waardoor ze vaak naar Bonne zat te blazen. Geprobeerd werd de twee poezen aan elkaar te laten wennen door ze uit dezelfde voerbak eten te geven, maar dat had niet echt effect.

In die tijd was Bonnie eigenlijk bij iedereen altijd het lievelingetje. Ze was klein en dat bleef ze, waardoor ze er heel schattig uitzag. Het waren misschien wel de lastigste jaren voor Sheba. Dat zou echter veranderen toen Jean Loulou thuis ging werken. Al snel werd hij dikke maatjes met Sheba, die hem vaak opzocht als-ie op z'n kamer aan het werk was. Ineens begon hij positieve verhalen over d'r te vertellen. Sheba bloeide weer helemaal op, terwijl Bonnie juist angstiger werd.

Het was ook een beetje de periode waarin de machtsstrijd tussen de twee katten losbarstte. Sheba was al op leeftijd en ze was niet meer de dominante kat in huis. Wel zaten de katten geregeld "tegen elkaar op te bieden", waardoor er soms in een week twee of drie vogels in de tuin lagen. Toen Sheba nog ouder werd, hield ze wel op met muizen of vogels vangen. Waar Bonnie nog steeds wild wordt van een overvliegende vogel, kon het Sheba weinig meer doen.

Latere jaren

In 2008 overleed Ajax, waardoor al Sheba d'r broertjes en zusjes waren overleden. Sheba was toen (op het oog) nog kerngezond. In 2010 verhuisden de buren. Muis verhuisde mee, waardoor Sheba d'r levenskameraad moest missen. Vorig jaar ging haar gezondheid plotseling hard achteruit. Mijn ouders waren in mei op vakantie, waardoor er niemand thuis was. Toen ik thuiskwam, trof ik een erg bange en angstige Sheba aan. Wat er gebeurd is, weet ik niet, maar ik vermoed dat Bonnie ermee te maken heeft gehad. Snel werd een afspraak gemaakt bij de dierenarts, waar bloed werd afgenomen. Hieruit bleek dat Sheba d'r nieren het niet goed meer deden. Hiervoor kreeg ze een speciaal eiwitarm dieet. Wel was ze inmiddels al (zo goed als) doof geworden.

Toen iedereen in augustus weer op vakantie was, ging het opnieuw slecht met haar. Ze at niet meer, dus kreeg ze weer ander voer, waar je dan een poedertje (fosfaatbinders) over moest strooien. Dat ging een tijdje goed, maar uiteindelijk begonnen de nieren toch weer hun tol te eisen, want door de opstapeling van afvalstoffen zorgde ervoor dat ze langzaam blind werd. Drie maanden geleden sprong ze van de vensterbank pardoes in m'n kopje thee, wat al deed vermoeden dat haar gezichtsvermogen niet meer was wat het geweest is. Een paar weken later zag ze echt niks meer en liep ze overal tegenaan.

Laatste dagen

Hoewel Sheba doof en blind was, reageerde ze natuurlijk nog wel op aanrakingen en at ze nog goed. Gisteravond werd ik echter door m'n moeder gebeld dat het niet goed ging met d'r. Ze at en dronk niet meer. Het einde kon weleens heel snel in zicht zijn. Of ik naar huis kon komen. Natuurlijk wist ik dat het eraan zat te komen, maar dat het nu zo dichtbij was, kwam hard aan. Ik was mijn emoties niet meer de baas.

Tijdens de terugtocht naar huis wist ik de verdrietige gevoelens te verdringen. Sheba lag in haar mandje te slapen. Het zag er heel vredig uit. Mijn verdriet was weg. Ik wist dat Sheba eigenlijk al een paar maanden eerder was gestorven. Nooit zou het meer zoals vroeger worden. Die avond wist ik haar nog wat te laten drinken, waarna ik haar nog wat eten gaf, maar ze at nauwelijks wat. Ik was in ieder geval blij dat ze wat gedronken had.

Vandaag ging het helemaal slecht. Bonnie lag nu in Sheba d'r mandje en Sheba lag verderop. Ze kon zich nauwelijks meer bewegen en ze reageerde eigenlijk nergens meer op. Tegen het eind van de middag, toen Bonnie niet meer in het mandje lag, heb ik Sheba in het mandje gelegd. Ze bleef bijna in dezelfde houding liggen als waarin ze eerst lag. Om iets voor acht uur vertelde Jean Loulou me dat het gebeurd was. Het diertje waar ik ruim zestien jaar voor heb gezorgd, is er niet meer.

Sheba

/ˈʃɛba/

* 21-05 1995

+ 20-01 2012

16 lange jaren was je in leven, maar nu ben je voor altijd dood. :'(