"Dat kutvoetbal"

Dat konden weleens de laatste woorden van Richard Nieuwenhuizen, de grensrechter die afgelopen zondag in elkaar werd getrapt, zijn geweest. Na afloop van de in 2-2 geëindigde wedstrijd Buitenboys B3 - Nieuw Sloten B1 had hij het aan de stok gekregen met een aantal spelertjes van de uitploeg. Meestal gaat zoiets over de onbenulligste dingen, maar daar hadden de vechtersbaasjes geen boodschap aan. Als hyena's stortten ze zich op hun prooi, die nog probeerde te ontsnappen, om vervolgens opnieuw tot moes getrapt te worden. Gisteren stierf hij aan zijn verwondingen.

Het nieuws schokte het hele land, niet alleen de voetbalwereld. Iedereen sprak er schande van en iedereen had er wel een mening over. Sportvereniging Nieuw Sloten wist niet hoe snel ze de (waarschijnlijke) daders moest royeren. Als klap op de vuurpijl werd het gewraakte B1-team per direct uit de competitie gehaald. Paniekvoetbal? Nee, de vereniging had geen keus om de tsunami van kritiek die hun etterbakken hadden veroorzaakt zo veel mogelijk in te dammen.

En toch was het een raar verhaal en lijkt het erop dat de thuisploeg ook wel iets aan te rekenen valt. Waren er geen getuigen? Waarom greep niemand in? En waarom is er na afloop niks voor het slachtoffer gedaan? Natuurlijk had men de fatale afloop moeilijk kunnen zien aankomen, maar het lijkt me niet meer dan normaal om als je zo bent mishandeld (hij werd tegen z'n hoofd geschopt) naar de dokter te gaan - en vervolgens naar de politie om aangifte te doen van zware mishandeling.

In plaats daarvan ging de grensrechter nog even naar huis, om even later weer een wedstrijd bij te wonen. Toen pas ging het mis en werd hij in allerijl naar het ziekenhuis vervoerd, waar hij een tweede terugval kreeg. Ditmaal met fatale gevolgen.

Het is natuurlijk de vraag of hij het had overleefd als er sneller was ingegrepen. Helaas is onverschilligheid met betrekking tot de eigen gezondheid typisch mannelijk gedrag, net als conflicten uitvechten en het jagen op status. Afgelopen zondag kwamen die drie elementen op een ongelukkige manier samen en dat resulteerde in een tragedie.

Het weerhield de oprichter van de Partij voor Rechtvaardigheid, Daadkracht en Vooruitgang er niet van de suggestie te wekken dat de grensrechter het drama aan zichzelf had te wijten - grensrechters in het amateurvoetbal waren volgens hem immers maar vervelende, partijdige mensen. Het lijkt me stug dat hij weet wat er precies is voorgevallen, dus kun je stellen dat hij op zijn best voor zijn beurt heeft gepraat. Op zijn slechtst was het een Luuk Koelman-achtige poging om in het nieuws te komen. Het getuigt in ieder geval niet van veel inlevingsvermogen - een eigenschap die Peter R. de Vries naast bescheidenheid helaas met node mist.

In ieder geval woedt er in Nederland nog een storm door de wereld van het amateurvoetbal. Ironisch genoeg volgde deze raadselachtige, doch tragische aaneenschakeling van gebeurtenissen net nadat een speler van Sporting Noord, een andere Amsterdamse amateurclub, een gevangenisstraf van drie jaar had gekregen voor het doodtrappen van een bejaarde toeschouwer. Het betekende meteen de doodsteek voor zijn club, die kort na het incident ophield te bestaan. Dat is dan weer het zelfregulerend vermogen van de samenleving, het enige wat me op dit moment hoopvol stemt. De gevolgen van het excessieve geweld stralen wel uit naar het Amsterdamse voetbal. Dat is duidelijk te zien aan Ajax, de exponent van deze neergang, dat als landskampioen aan de Champions' Leag moet meedoen en keer op keer klop krijgt. Momenteel struggelen ze in het Bernabejou-stadion tegen het B-team van Real Madrid. Ondanks alles geldt nog steeds: oost west, thuis best. Ook met dat kutvoetbal.