Het wil niet veel meer worden met het Apenhoofd in de meesterklasse. Na vorig jaar netjes 3½ punt te hebben gescoord, zou dit jaar de 50 procent toch gehaald moeten kunnen worden? Nee. Als je denkt dat je er bijna bent, dan is daar ineens de realiteit en die gooit je weer de trap af, zodat je niet naast je schoenen gaat lopen. Mijn huidige score van 2 uit 8 is een stap terug ten opzichte van vorig jaar en ik mag over vier weken flink m'n best gaan doen om de score van twee jaar geleden (2½ uit 9) te evenaren.
"Meester tegen amateur", met die woorden werd mijn partij van de vorige wedstrijd tegen Nikolitsj omschreven, waarbij ik natuurlijk de amateur was. Dergelijk weinig vleiende woorden zullen er het hele seizoen al voor mijn spel zijn: maar liefst vijf van de acht keer zat ik aan de verkeerde kant van de score. Waar gaat het mis? Ben ik tactisch en positioneel zwak of spelen mijn tegenstanders gewoon modelpartijen? Is het gewoon botte pech dat iedereen tegen mij goed speelt, of heeft het met mijn spel te maken dat ik geen geluk afdwing? Dat is helaas wel the story of my life: ik ben absurd slecht in geluk afdwingen. Kennelijk mis ik toch een gen waardoor ik niet kan voorkomen dat mooie situaties vaak in ellende eindigen. Bijvoorbeeld wanneer ik ook maar een beetje geïnteresseerd ben in een meisje, leidt dat er altijd toe dat ze op de vlucht slaat of in huilen uitbarst. Of ik nou helemaal boven aan de trap was, of pas net begonnen, steeds werd ik er weer vanaf gegooid. Om moedeloos van te worden. De nederlaag van gisteren, de derde op rij, maakte dezelfde gevoelens los. Te voorzichtig of juist te agressief: ik kon mijn tweesnijdende zetten in ieder geval niet rechtvaardigen, waardoor ik al snel slecht kwam te staan en tegen de bierkaai zat te vechten. Nog één wedstrijd en dan zit dit seizoen er gelukkig weer op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Heeft u vragen en/of toevoegingen, laat dan hier een reactie achter: