Eens maar nooit weer

Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het kan, dat is tegenwoordig de lijfspreuk van jong Nederland. Mensen hebben tegenwoordig nogal de neiging dingen te gebruiken die ze helemaal niet nodig hebben. Het omgekeerde komt ook voor, want mensen zijn meesters in het creëren van hun eigen hindernissen. Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? Zo kwam ik op het idee om van mijn huisje naar Amsterdam te fietsen en weer terug, in plaats van de trein te pakken. Het was geen succes.

Gedurende een korte periode in de lente staan de kersenbomen in het Bloesempark in het Amsterdamse Bos volledig in bloei en ter ere van die korte periode was er afgelopen zaterdag een Japans festival. Het leek mijn collega's ook leuk om van de prachtige natuur te genieten, dus spraken we af om na het festival bij de ingang van het bos af te spreken. Omdat het vanaf daar nog best een eind lopen is naar het park, leek het me niet eens zo'n gek idee om mijn fiets mee te nemen. En die dertig kilometer heen en terug zou mijn conditie alleen maar ten goede moeten komen.

Aanvankelijk ging alles nog goed, al slaagde ik erin de snelste route het dorp uit te missen. Ik fietste rustig langs de weilanden, over de bruggen en faunapassages (ik vind het overigens een beetje apart om fietsers nou tot fauna te rekenen), totdat ik bij de Gaasperplas uitkwam. Ik was net in het park toen ik een sissend geluid hoorde. Ik wierp een bezorgde blik naar mijn achterband en ik zag dat ik al bijna op mijn velg reed. Mijn band was dus lek.

Het was alweer een tijdje geleden dat ik een lekke band had. Ik was er juist een beetje gewend aan geraakt dat fietsbanden ook heel kunnen blijven. Vroeger gingen mijn banden om de haverklap lek. En dat terwijl ik altijd goed uitkijk dat ik niet over glas rijd en zo voorzichtig mogelijk over drempels en stoepranden probeer te gaan. Wat er toch mis was met die fietsbanden heb ik nooit zo begrepen. De banden van een auto gaan toch ook bijna nooit uit zichzelf lek? Helaas sloeg het noodlot nu toe op het slechtst denkbare moment, ver van huis, halverwege de route naar mijn bestemming.

Het betekende dat ik eerst het hele park door moest wandelen, waarna ik op de bedrijventerreinen in Zuidoost uitkwam. Helaas waren zo'n beetje alle routes het gebied uit gestremd, waardoor het me nog meer tijd en moeite kostte om het gebied uit te komen. Gelukkig reageerde m'n pa uiteindelijk op mijn wat paniekerige oproep. Hij zou naar Amsterdam afreizen met zijn fiets achter in de auto. Uiteindelijk ontmoetten we elkaar bij station Rai, waar we de fietsen verwisselden. Met een achterstand van bijna drie uur vervolgde ik mijn weg.

In de tussentijd had mijn collega met haar verloofde in het restaurant bij de ingang van het bos al die tijd braaf op me gewacht. Verder was er niemand. Degenen die hadden aangekondigd misschien te komen, waren allemaal thuisgebleven. Ben ik dan de enige persoon die met misschien meestal ja bedoelt? We verorberden met z'n drieën twee pannenkoeken en gingen daarna naar het park, waar ondanks het late tijdstip nog steeds veel mensen waren. We gingen wat foto's van de bomen en van elkaar maken.

Het Apenhoofd, de Vliegende Hollander.

Inmiddels was het alweer laat geworden, dus ging ik de terugreis aanvangen. Het werd een enorme beproeving. Doordat ik amper bij de trappers kon komen, kreeg ik enorme kramp in mijn tenen. Echt snel ging ik niet en doordat her en der wegen waren afgezet, was het een hele klus om Amsterdam uit te komen. De bewegwijzering zorgde voor nog meer verwarring, want het leek wel alsof alle wegen weer op mijn beginpunt uitkwamen. In Zuidoost stond helemaal weinig aangegeven (die groene bordjes met piepkleine witte lettertjes waren in het donker totaal niet leesbaar) en dus schoot het maar niet op. Na twee uur was ik eindelijk de stad uit, waarna ik nog anderhalf uur nodig had voor het stuk naar huis. Helemaal kapot van de kramp en spierpijn kwam ik thuis, waar ik maar moeilijk slaap kon vatten. Ik had mijn lesje wel geleerd.