Geen post-titelsyndroom

BSG schopt Caïssa uit de beker

Na de externecompetitiewedstrijd van zaterdag had ik maandag weer een belangrijk evenement: de diploma-uitreiking. Ditmaal stond ik helemaal in het middelpunt van de belangstelling en echt gemakkelijk voelde ik me er niet bij. Ik had die nacht ook amper geslapen en het liefst was ik weer onder de wol gekropen, maar dat ging helaas niet. Gelukkig duurde de uitreiking niet heel lang en werd ik bemoedigend toegesproken door mijn scriptiebegeleider (Jos). Hij wenste mij het allerbeste toe in de bekerwedstrijd tegen zijn club.

De rest van de dag werd ik met cadeaus overladen. Het gebeurt in onze familie immers niet elke dag dat iemand afstudeert. De afterparty was in mijn huisje en het was druk. Uiteindelijk werd het me wat te veel en ging ik maar een stukje wandelen met m'n lieve huisgenootjes. Bij terugkomst was m'n familie weg en werden er pizza's besteld. Zo kon ik weer een beetje tot rust komen.

Beker

Gisteren kwam de afsluiting van die drukte. Als Amstelvener werd mij gevraagd om de bekerwedstrijd tegen Caïssa te spelen. Dat was immers om de hoek voor mij. Samen met Robert Ris en Lenaard, die toch in de buurt woonden, en Large, die wel eerst een eindje moest reizen, zouden we de strijd aanbinden met het sterrenteam (pun intended) uit de hoofdstad.

De wedstrijd zou om half acht beginnen en daarom maakte ik me na het eten snel uit de voeten. Hoewel de reis maar ongeveer een half uur zou duren, wilde ik liever nog wat speling hebben, ik was er namelijk niet eerder met het openbaar vervoer geweest. Wat ik ook nog nooit had gedaan, was van de metro naar de tram overstappen. Moet je dan uitchecken of niet? Ik wist het niet zeker. Ik weet amper wat het verschil is tussen een metro en een tram. Bovendien kwam de tram er net aan op het moment dat ik uit de metro stapte. Ik holde maar naar binnen, waarna de tram langzaam de grote stad binnenreed. In de tram mijn gebruikelijke angst: zou ik wel op de juiste plaats aankomen? Zou het ding de halte ongemerkt voorbijrijden? Gelukkig werd toen, later dan verwacht overigens, het Roelof Hart-Plein omgeroepen. Bij het "uitchecken" kreeg ik het bericht "goede reis" te zien en dat had ik juist niet willen zien. Weer wat geleerd...

Toen ik op (of eigenlijk naast) het plein stond, had ik geen idee waar de speelzaal nou was. Ik was in de veronderstelling dat het dezelfde locatie was als waar ik met BSG een paar competitiewedstrijden had verloren, maar ik herkende het gebouw niet. Daarom belde ik maar de Oetoes op. Zij moesten immers ook die kant op. Even later hoorde ik m'n naam en zag ik twee schimmen aan de andere kant van de straat zwaaien. Ik had verwacht iemand met reflecterend haar te zien, maar in plaats daarvan was Lenaards haar donkerblauw. Snel schoot ik de straat over, waarna we het voor mij onbekende gebouw betraden.

Underdog

Het was clubavond en we kwamen aan op het moment dat de oudjes de kleine kinderen gingen aflossen. Het was niet de mooiste speellocatie waar ik ooit geweest ben. Het was een oud, sfeerloos gebouw met uitzicht op een drukke straat. Een onbehaaglijk gevoel maakte zich meester van me. In de meesterklasse heb ik mijn punten alleen in thuiswedstrijden gepakt en nu wist ik ook waarom. De bekerwedstrijd werd in een ander zaaltje gespeeld, waar de Caïssa-jeugd nog vrolijk zat te spelen.

Inmiddels was er om de kleur geloot. BSG zou aan de even borden wit krijgen, wat betekende dat ik opnieuw, net als tegen Zukertort, met wit mocht spelen. Aan het eerste bord zou Robert Ris het met zwart wel heel zwaar krijgen tegen grootmeester Paul van der Sterren, net als Lenaard op bord drie tegen Arno Bezemer. Large had als enige een ratingplusje, maar hoelang nog? Tegenstander Hugo van Hengel scoort in de KNSB-competitie namelijk als een beest: hij heeft na zeven competitieronden nog steeds een honderdprocentscore. Zelf speelde ik tegen Alje Hovenga, iemand waar ik twee jaar terug in de competitie van verloor. Caïssa promoveerde dat seizoen naar de meesterklasse en hij presteerde het om dat seizoen ongeslagen te blijven. Alles wees er dus op dat meesterklasser BSG een lastig avondje tegemoet zou gaan tegen eersteklasser Caïssa.

Zoals het klokje thuis tikt...

De partijen waren net begonnen, toen mijn tegenstander ontdekte dat mijn klok bleef doorlopen. Met geen mogelijkheid was het andere uurwerk aan de praat te krijgen. Dus werd er maar een nieuwe klok gepakt, maar die wilde helemaal niks doen. Gelukkig was de derde klok wel goed, waarna we eindelijk echt konden beginnen.

Voor m'n neus had ik weer een Caro-Kann. Dat riep herinneringen op aan zaterdag, maar nu kreeg ik weer een geheel andere variant tegen me. Ik besloot iets "creatiefs" te spelen en dat ging wel redelijk, hoewel mijn zetten niet altijd even gelukkig waren. Ik had echter het idee dat m'n tegenstander ook niet altijd de beste zetten deed. Waarschijnlijk was mijn plan om zwarts loperpaar uit te schakelen niet zo heel kansrijk. Ik hoopte hem daarmee op den duur te kunnen overspelen, maar dat viel tegen. Na een tegenstoot in het centrum kreeg zwart de betere kansen, maar toen hij me de tijd gaf om te consolideren, kon ik afwikkelen naar een wat beter eindspel, hoewel de remisemarge nergens werd overschreden, zoals ze dat dan deftig zeggen.

Bij Lenaard was dat ook niet gebeurd. Hij had in het Schots het ergste achter de rug gehad en hij had mij gevraagd of hij het remiseaanbod mocht aannemen. Een remise met zwart tegen een sterke speler, dat leek me wel wat, dus werd het aangenomen. De stand was 1-1 en op de hoogste borden hadden de spelers elkaar in de houdgreep genomen. Zo probeerde Large uit alle macht een remisestelling te winnen, terwijl Robert Ris een wat minder toreneindspel moest verdedigen. Toen Robert remiseerde, werd de vrede aan het bord ernaast ook meteen getekend. De vier partijen waren allemaal in remise geëindigd. We gingen dus snelschaken!

Indrinken

Tussen de partijen en het snelschaken was een pauze ingelast van tien minuten. Nadat ik met Jos de partij had besproken, moest ik me nu gaan opmaken voor het snelschaken. Lenaard bestelde een glaasje water voor me, waarna de andere drie jongens zich moed in gingen drinken. Het was misschien wel het beste idee van de avond, want met het snelschaken sloeg BSG toe: het werd 1-3 voor de bezoekers. De vele toeschouwers zagen hoe de BSG'ers op de meeste borden een tijdsvoorsprong pakten en daar gaat het uiteindelijk allemaal om. Met schaken had het weinig meer te maken, maar of je je tegenstander nou vlagt of van het bord combineert, het levert allebei gewoon een punt op. Zo kwam Robert Ris terug van een tijdsachterstand en vlagde hij Paul van der Sterren. Large won ook, terwijl Lenaard in wederzijdse tijdnood ineens werd matgezet. Doordat bij gelijk eindigen het laatste bord afvalt, deed mijn overwinning er uiteindelijk niet meer toe. Ook hier besliste de klok in het nadeel van mijn tegenstander. Het scenario was ongeveer gelijk aan dat van Robert, met het verschil dat ik geen grote slok bier nodig had om het tij te doen keren...

Toch was er nog even verwarring over de uitslag. Zo dacht Robert dat ik had verloren en vroeg hij zich af of hij wel op tijd had kunnen winnen. Hij had alleen nog een loper over, maar doordat zijn tegenstander nog wat stukken had, was er matpotentieel. Even vreesde hij dat BSG met 2½-1½ had "moeten" verliezen, maar dat was niet zo.

Zo liepen de BSG'ers als overwinnaars naar buiten en dat was niet van tevoren verwacht. De volgende ronde is tegen LSG en ook dan zal BSG in de rol als underdog kruipen. De (halve) finale lonkt.

Caïssa (2348) - BSG (2268) 2-2 1-3
1. P van der Sterren g (2496) - R Ris m (2385) ½-½ 0-1

2. H van Hengel (2281) - La Ootes (2350) ½-½ 0-1

3. A Bezemer f (2357) - Le Ootes (2196) ½-½ 1-0

4. A Hovenga (2259) - J de Groote (2140) ½-½ 0-1

Mijn eerste officiële partij als MSc ging me best redelijk af. Vooralsnog wijst niks op het beruchte post-titelsyndroom. Tijd om de volgende titel te halen: de CM-titel!