Niet perfect, maar nog steeds verbazingwekkend goed

Het mag geen nieuws meer heten en onverwacht kwam het zeker ook niet, maar Fabiano Caruana heeft de Sinquefield Cup met overmacht gewonnen. Hij finishte in het supertoernooi drie punten boven wereldkampioen Magnus Carlsen, die na heel wat gebakkelei zijn wereldtitel tegen Anand in november weer gaat verdedigen.

Na de eerste turnus had "Fabi" nog een perfecte score van 5 uit 5. Met zwart gewonnen van Carlsen, Topalov en Nakamura en met wit van Aronian en Vachier-Lagrave. In de tweede helft ging Caruana er weer vol voor en hij won de zesde en zevende ronde opnieuw, ditmaal van Topalov en Vachier-Lagrave. Sensationeel natuurlijk, al moet erbij wel worden aangetekend dat beide tegenstanders erg vreemd, om niet te zeggen slecht, speelden. In de achtste ronde stond Carlsen op het programma. In de partij stond niet alleen eer en prestige op het spel, maar ook de toernooiwinst. Carlsen moest winnen om het toernooi nog een beetje spannend te houden:

"Ik wilde het spannend houden, maar het werd nu eigenlijk iets te spannend" (of woorden van gelijke strekking), sprak een glimlachende Carlsen na de partij. Carlsen kon zich na de remise gaan richten op het behalen van de tweede plaats in het toernooi, wat uiteindelijk ook lukte doordat de laatste partijen allemaal in remise eindigden. Met zijn oogst van maar twee overwinningen in tien partijen kon Carlsen onmogelijk tevreden zijn.

Caruana kon ook niet helemaal tevreden zijn: tegen Nakamura verklooide hij in de negende ronde opnieuw een gewonnen stelling, waarna hij de laatste ronde maar gauw naar remise liet lopen, waardoor de glans van een voorbeeldig gespeeld toernooi er een beetje af was. Toch kan hij niet anders dan tevreden zijn met een TPR van 3100 en een winst van ruim dertig ratingpunten. De match Carlsen - Caruana kan niet snel genoeg komen. Wat het geheim was? Volgens trainer Vladimir Tsjoetsjelov kwamen er in het toernooi steeds varianten op het bord die Caruana al eens eerder had bekeken. En anders was het die ijsdouche.

Topalov was de enige speler die 50% scoorde. Afbeelding: chess 24.

Publiekslieveling zal Topalov wel zijn geweest. De Bulgaarse ex-wereldkampioen begon het toernooi slecht met twee nederlagen, maar herpakte zich in het vervolg: hij won nog drie partijen. Daarmee is hij weer een beetje op de weg terug. Het is moeilijk voor te stellen dat dit de persoon is die de wereldkampioenschapsmatch in 2006 op stelten zette. Integendeel. Met zijn hoge stem en zijn nederige voorkomen is Topalov allesbehalve de verpersoonlijking van het kwaad. Hij ziet er juist uit als een echte schaakliefhebber. In de analyses maakt hij ook opvallend veel oogcontact met zijn tegenstanders. Zijn extreme gezichtsuitdrukkingen na gemiste kansen vormden voor mij de hoogtepunten van het toernooi.

Topalov had zijn relatief hoge klassering vooral te danken aan het meespelen van Hikaru Nakamura. In de eerste onderlinge partij miste Nakamura nog een enorme kans, in de tweede partij werd hij gewoon overspeeld:

Matig op dreef waren Levon Aronian en Maxime Vachier-Lagrave. Aronian begon slecht aan het toernooi, maar herstelde met een reeks remises in de tweede helft. MVL had een gelijkmatiger toernooi, al geeft de score hier een ietwat vertekend beeld: met een beetje minder fortuin was hij in de tweede helft van het toernooi genadeloos door het ijs gezakt. Op de laatste plaats eindigde Nakamura, die onthulde dat hij meer op zijn instinct moest vertrouwen in plaats van lange denkpauzes.

De eindstand:

1. Caruana 8½ (5)
2. Carlsen 5½ (2¼)
3. Topalov 5 (2½)
4. Vachier-Lagrave 4 (2)
5. Aronian 4 (1½)
6. Nakamura 3 (1½)

Tot slot kwamen er veel reacties op mijn vorige artikel van het toernooi. Ik had er, zoals wel vaker, een paar "grappen" in verstopt en ik was benieuwd of de lezers ze zouden opmerken. Dat is niet echt gebeurd. Misschien komt het omdat ik een ander gevoel voor humor heb dan anderen, maar dat mag de pret niet drukken. Hier komen ze dan:

1. Het onderschrift van de eerste afbeelding is een citaat van de maker van de foto (de beruchte L.O.). In een stokoude blogpost construeerde hij die zin, die ik best grappig vond, omdat je met een oneindig dun mes natuurlijk niet kan snijden. Wat ik ook geslaagd aan de zin vond, was dat er het woordje "als" in voorkwam.
2. Saint Luis moest natuurlijk Saint Louis zijn.
3. De willekeurige volgorde waarin de spelers werden genoemd, was eigenlijk op alfabet. Ik wilde eerst eigenlijk een volgorde op basis van rating maken, maar doordat de liveratings door de resultaten op het toernooi steeds veranderden, heb ik er maar van afgezien.
4. De namen van de spelers bevatten linkjes naar hun Wikipedia-pagina (wat voor de leek misschien leuk is), behalve bij Topalov. Zijn link verwijst naar een stripje waarin zijn lookalike een glas water in zijn gezicht krijgt ("Heel den dag hebt ge niks om handen en toch komt ge te laat.").
5. De cartoon van Aronian en Nakamura was natuurlijk gebaseerd op een opmerking die Aronian naar Jan Smeets schijnt te hebben gemaakt. Hij hoopte dat Smeets niet ziek zou worden voor het Corus-toernooi (nu: Tata-Steel) in Wijk aan Zee, omdat zijn vervanger sterker zou zijn. In dit toernooi waren de rollen omgedraaid en was Aronian (in de ogen van Nakamura) het lopende punt. Misschien nog interessant om te vermelden dat Smeets destijds een van de beste toernooien van zijn leven speelde en ook tegen Aronian remise maakte.
6. Een lezer merkte op dat de opmerking dat Caruana zich achter de oren krabde ook wel grappig was, omdat Caruana (volgens die lezer) grote oren heeft. Die grap had ik er echter niet bewust in gestopt.

Dat was het weer voor de Sinquefield Cup. Misschien tot volgend jaar!